Το επίδικο στην υπόθεση της κατάληψης που έγινε στο εγκαταλελειμμένο δημοτικό αναψυκτήριο του άλσους της Ν. Φιλαδέλφειας από συντρόφισσες/ους του α/α χώρου έχει και μια λιγότερο εμφανή αλλά εξαιρετικά σημαντική από τη σκοπιά του ανταγωνιστικού κινήματος συμπαραδήλωση: αποτελεί μεταφερμένο στο αστικό περιβάλλον της υποβαθμισμένης καπιταλιστικής μητρόπολης της Αθήνας μιας τακτικής που εφαρμόζεται από το κεφάλαιο κατά τη διαδικασία της συνεχούς πρωταρχικής συσσώρρευσης. Αυτή, στο πεδίο της εδαφικοποιημένης επέκτασής του, δεν επιτυγχάνεται μονάχα μέσω των περιφράξεων αλλά και μέσω μιας πιο ιδιαίτερης στρατηγικής που σχηματοποιείται στον κύκλο «από-περίφραξη»- περίφραξη.

Ως τώρα έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε διάφορες περιοχές τόσο της Αφρικής όσο και της Λατινικής Αμερικής. Το κεφάλαιο μέσω του κρατικού μηχανισμού, έρχεται να αποδώσει σε «δημόσια κτήση» περιοχές όπου η προηγούμενη χρήση από τους ντόπιους πληθυσμούς εμφανίζεται ως α. εφαρμογή ανέλεγκτων δραστηριοτήτων β. καταστροφική για το οικοσύστημα και άρα γ. ιδιοτελή χρήση μιας ορισμένης έκτασης από μια «μειονότητα» απείθαρχη και ελλιπώς ενταγμένη στην κρατική επικράτεια. Με τα επιχειρήματα αυτά μπήκαν στο στόχαστρο εκτάσεις κατοικημένες από ιθαγενικούς πληθυσμούς που εκδιώχθηκαν ακριβώς επειδή στα εδάφη τους η καπιταλιστικοποίηση δεν είχε προχωρήσει με βηματισμό ικανοποιητικό για τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα: οι αφρικανοί κυνηγούν ανεξέλεγκτα τα θηράματά τους και χρησιμοποιούν την ξυλεία, το ίδιο οι αυτόχθονες του Αμαζονίου και πάει λέγοντας (κατηγορίες εν πολλοίς απροσάρμοστες στις βασικές αρχές του «δυτικού» πολιτισμού και της καπιταλιστικής οικονομίας). Έτσι το κράτος ως εκφραστής του δημόσιου συμφέροντος -και στα πλαίσια μιας μακράς αποικιοκρατικής πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής παράδοσης- εκδιώκοντας τους ενοχλητικούς καθυστερημένους αυτόχθονες από-περιφράσσει την περιοχή εντάσσοντάς την στη «δημόσια περιουσία». Στη συνέχεια, η ίδια η προστασία της απαιτεί την παρουσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που με την «ελεγχόμενη» δραστηριοποίησή της αφενός μεριμνά για την εφαρμογή της νομοθεσίας που προστατεύει π.χ. μια περιοχή «natura» και αφετέρου με μια ήπια εκμετάλλευση, συνήθως τουριστικού προσανατολισμού, προσπορίζει έσοδα στα κρατικά ταμεία για το καλό του περιβάλλοντος και της οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως – βεβαίως. Κάπως έτσι μετατράπηκε η πατρογονική γη των αφρικανών σε τουριστικό πάρκο (Σερενγκέτι, Κένυα), όπου και δημιουργήθηκαν 3 ζώνες στις οποίες μάλιστα οι (όποιοι) οικισμοί των Μασάϊ διατηρήθηκαν αποτελούν μαζί με τους κατοίκους τους τουριστική ατραξιόν: αυτή του μαζικού τουρισμού στις παρυφές της, αυτή του υψηλού τουρισμού προς το εσωτερικό και τέλος μια μικρή ζώνη «άθικτης φύσης» αφού σε κυνικές δηλώσεις πρωτοπόρων επιχειρηματιών αναλύεται εκτενώς η τάση του απαιτητικού και επομένως με υψηλή αγοραστική δύναμη πελάτη να θέλει πάντα να έχει την αίσθηση της γειτνίασης με το «παρθένο» / «άγριο» κομμάτι του φυσικού περιβάλλοντος, ώστε να απολαμβάνει αυτό που ο απλός τουρίστας δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει…

Αν έγινε η παραπάνω εκτενής αναφορά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι Σερενγκέτι-Ν. Φιλαδέλφεια είναι απλά 2 τσιγάρα δρόμος. Η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης επιθυμεί -σύμφωνα με τις διακηρύξεις της- να προστατεύσει με το νέο ρυθμιστικό σχέδιο το αστικό άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας ώστε να το αποδώσει στο λαό της («από-περίφραξη»).Έτσι η κατάληψη παραλίγο να δεχθεί την καταστολή των ΜΑΤ μετά από παρέμβαση του Δημάρχου (μέλους του ΣΥΡΙΖΑ).  Αυτό προς το παρόν αποτράπηκε……………..

Συνέχεια .

Αυτόνομο Στέκι
Mάης 2015