Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί το φαινόμενο της μαζικής φυγής πληθυσμών από εμπόλεμες περιοχές, κυρίως από την Συρία, αλλά και από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Άνθρωποι οι οποίοι επέλεξαν ως έσχατη λύση την εγκατάλειψη του τόπου στον οποίον ζούσαν όχι για τουρισμό αλλά ως λύση στην επιβίωση τους. Ως λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η “πρωτο”κοσμική αναπτυγμένη καπιταλιστική δύση για να καταφέρει να συνεχίσει να αναπαράγεται οικονομικά. Ληστεύοντας και λεηλατώντας την γη τους, ιδιωτικοποιώντας και ελέγχοντας τους φυσικούς πλούτους και τα ενεργειακά αποθέματα, μετατρέποντας ολόκληρες περιοχές σε εμπόλεμες ζώνες, είτε άμεσα με στρατιωτικές επεμβάσεις – Ιράκ, Αφγανιστάν – είτε έμμεσα εξοπλίζοντας δυνάμεις, οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή αναπτύσσεται η δεύτερη φάση του πολέμου. Αυτή αφορά την στρατιωτική διαχείριση των προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα. Από τις νάρκες και τις σφαίρες μέχρι τις αναποδογυρισμένες βάρκες στην μεσόγειο, τα σύνορα τις Ευρώπης-φρούριο είναι βαμμένα με το αίμα χιλιάδων προσφύγων. Και όσοι καταφέρουν και γλυτώσουν από όλα αυτά, έχουν να αντιμετωπίσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακραία εκμετάλλευση, ρατσιστικά πογκρόμ, ξύλο και συλλήψεις από την αστυνομία.
Την στιγμή που τα καθεστωτικά ΜΜΕ ρίχνουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και κατηγορούν ότι δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική, εμείς λέμε ότι υπάρχει και είναι πολύ συγκεκριμένη. Η διατήρηση ενός κομματιού της εργατικής τάξης υπό καθεστώς παρανομίας χωρίς δικαιώματα, πλήρως υποτιμημένο, το οποίο θα το έχουν να δουλεύει σε συνθήκες απλήρωτης/κακοπληρωμένης εργασίας κάτω από άθλιες συνθήκες. Και αν σε όλα αυτά κάποια/ος μετανάστρια/ης διαμαρτυρηθεί, τότε σειρά έχουν οι μπράβοι τα μαχαίρια, το ξύλο και η απειλή των μπάτσων. Για το περισσευούμενο πολυεθνικό εργατικό δυναμικό η διαχείριση δεν είναι άλλη από την ανακήρυξη του ως εσωτερικό εχθρό και τον εγκλεισμό του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Βλέποντας τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως κομμάτι της τάξης μας και εικόνα από το μέλλον και των ντόπιων εργαζομένων, στεκόμαστε ταξικά αλληλέγγυα μαζί τους στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Στον αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές και τα αφεντικά που ευθύνονται για τις οικονομικές κρίσεις, την φτώχεια, την πείνα και τους πολέμους. Ταυτόχρονα είμαστε ενάντια σε κάθε είδους φιλανθρωπία που προμοτάρεται από ΜΚΟ, παπαδαριό, κόμματα, και λοιπά τσιράκια του κεφαλαίου. Από αυτούς που χρησιμοποιούν την φιλανθρωπία για να συγκαλύψουν την στήριξη στους οικονομικά ισχυρούς συσκοτίζοντας την πηγή του προβλήματος, ανάγοντας το ως ένα φυσικό φαινόμενο, με στόχο να μην φάνει η σαπίλα της τάξης των αφεντικών, την οποία πιστά υπηρετούν.
Από την πλευρά μας προτάσσουμε τη δημιουργία αυτοοργανωμένων και αντιθεσμικών αντιδομών αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και αύξηση των άμεσων επαφών και σχέσεων μαζί τους. Έτσι θα δημιουργηθούν κέντρα αγώνα και αντίστασης ντόπιων και μεταναστών που θα βάλουν φρένο στις επιδιώξεις των κυρίαρχων. Οι προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής οικονομίας με τους πολέμους και την οικονομική καταλήστευση των ‘’τριτοκοσμικών χωρών’’ από τις λεγόμενες οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού κράτους). Συνεπώς η μετανάστευση θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από τη στρατιωτικοποιημένη διαχείρισή της όσο θα υπάρχουν οι αιτίες και οι ανάγκες που τη δημιουργούν. Η λύση λοιπόν δεν βρίσκεται, όπως μερικοί θα πουν, σε μία διαφορετική μεταναστευτική πολιτική. Μόνη ελπίδα για τους “από κάτω” αυτού του κόσμου είναι οι κοινωνικές αντιστάσεις να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Οι καταλήψεις στέγης, τα κοινωνικά ιατρεία, τα αντιφασιστικά στέκια, οι συλλογικές κουζίνες, και οι συνελεύσεις γειτονιών με την συμμετοχή ντόπιων και μεταναστών είναι τα δικά μας όπλα απέναντι σε κράτος, φασίστες, αφεντικά.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συνέλευση Κεντάυρου
kentauros.espivblogs.net